– یک شب در منزلمان در گیشا بودیم که طبق معمول ابتدا مرتضی ملودی را ساخت و من هم روی ملودی

ترانه را نوشتم، طبق معمول بارها و بارها گوش میدادیم کار را، راه میرفتیم

و آنقدر غرق آهنگ می شدیم که به یکدیگر برخورد می کردیم، نسخه ماکت این

کار ۲ گام پایین تر از اینی بود که پخش شد، بعد از آن به بیمارستان رفتیم و

آندوسکوپی و سایر ماجرا، دکتر که نتیجه آندوسکوپی را مشاهده کرد گفت هرچه

سریع تر باید بستری شود و حتی نامه نگاری های مربوط به بستری مرتضی به بیمارستان بهمن هم در حال انجام بود.

دارد ولی خود مرتضی این داستان را نمی دانست. به منزل که آمدیم مرتضی

مشغول ضبط نهایی آهنگ شد که متوجه شدیم یکی از دوستان که از داستان سرطان

مرتضی با خبر است مشغول گریه کردن است، مرتضی هم با سختی هرچه تمام تر

مشغول خواندن آهنگ بود، زیرا به خاطر درد شدید سخت بود که از دیافراگم برای

خواندن آهنگ فشار بیاورد ولی سرانجام این کار را انجام داد.

دوست ما هم که متوجه این فضاها و داستان ها بود مشغول گریه کردن بود که

مرتضی فهمید. بعد از آن از من پرسید: «مهرزاد مگر من سرطان دارم ؟ این

دوستمان چرا اینطور گریه میکند؟» حقیقت این است که من در ان لحظه قفل

کردم، بعد از چند ثانیه سکوت گفتم: نه، به خاطر آهنگ است که منقلب شده و

خوشبختانه آن رفیقمان هم سریع داستان را عوض کرد و نگذاشت که مرتضی چیزی

بفهمد. اولین باری که از زبان خودش کلمه سرطان را شنیدم همان موقع بود.